सर्वप्रथम मैले अमेरिका जाने टिकट किन्न कसले पैसा दियो भनेर धेरैले त्यो पैसा दिने दाताको नाम भन्न पनि अनुरोध गर्नु भएको रहेछ । नाम भन्न त मिल्दैन तर कसरी पैसा दिए भन्ने कुरा भन्छु । मैले चिनेको एकजना मान्छे त्यति बेलाको शाही नेपाली सेनामा हुनुहुन्थ्यो । उहाँ शान्ति सेनामा लेबनानमा काम गरेर भर्खरै फर्कनु भएको रहेछ । उहाँलाई मेरो समस्या बताएँ । उहाँले “पैसा त छैन, मैले एउटा भिडियो हेर्ने डेक ल्याएको छु त्यसैलाई बेचेर पैसा बनाउ” भन्नुभयो ।

त्यति बेला डेकमा भिडियो क्यासेट हालेर टिभी स्क्रिनमा भिडियो हेर्ने चलन खुब चलेको थियो र त्यो निकै महँगो पनि थियो   मैले त्यो डेक काठमाडाैंकाे न्युरोडको एउटा पसलमा लगेर १९ हजार ५ सयमा बेचें । त्यो पैसाले टिकट किन्न  पुग्ने भयो र म ढुक्क भएँ किन भने त्यति बेलाको सटही दर २४ रुपैयाँको १ डलर थियो । त्यसपछि उति बेला धनकुटाको पाख्रिबास कृषि केन्द्रमा काम गर्ने एक जना साथीले पनि काठमाडौं आएको बेलामा ८ हजार रुपैयाँ दियो । त्यो साथीलाई मैले चितवनमा स्कुल पढाउँदा चिनेको थिएँ । यसरी पैसाको समस्या समाधान भयो । अनि त्यो रुपैयाँलाई डलरमा साट्दा कतिको झन्झट भयो भन्ने कुरा अस्ति नै भनि सकेको छु । शाही नेपाली सेनाको मलाई डेक दिने ब्याक्ति उहिले नै पेन्सन निस्कनु भयो । पाख्रिबास कृषि केन्द्रमा काम गर्ने साथी अहिले अमेरिकामा नै छ र वैज्ञानिक नै भएको छ । 
 
काठमाडाैंबाट अमेरिकाका ​

म कहिल्यै पनि हवाईजहाज न चढेको हुनाले एयरपोर्टमा पुगेपछि के–के गर्नु पर्छ भन्ने कुरा केही पनि थाहा थिएन ।  टिकट काटेर बसमा चढे जस्तै टिकट देखाएर जहाजमा चढ्ने होला भनि ठानेको थिएँ । अनि विदेशका एयरपोर्टहरु कति ठूला हुन्छन् भन्ने कुराको अड्कल मेरो दिमागमा नै थिएन । जहाज चढ्न यसो गर्नु पर्छ भन्ने कुरा सिकाउने कोहि पनि थिएन । अनि अर्को समस्या के थियो भने मैले गोराहरूले अंग्रेजी बोलेको अलि अलि मात्र बुझ्दथें र मलाई अंग्रेजी बोल्न आउँदैनथ्यो भने पनि हुन्छ । केही कुरा अंग्रेजीमा बोल्नु पर्यो भने सोच्दै अकमकाएर भन्नु पर्थ्यो। नेपालमा गाउँको स्कूलमा पढेको र त्यस पछि १३ बर्ष सम्म गाउँको स्कूलमा नै पढाउँदा गोराहरु संग भेट्ने र अंग्रेजी बोल्ने अवसर नै मिलेन। अमेरिका पुगेर जबर्जस्ति अंग्रेजी बोल्नु पर्ने भएको थियो ।

जे होस् धेरै दिनको दौडधुप गरेर पैसा खोजेर र डलरमा साटेर थाइ एयरकाे बैंकक जाने हवाई जहाजमा चढेपछि बल्ल मुटुको ढुकढुकी कम भयो । अनि बैंककमा जहाजबाट बेलुकी ६ बजे उत्रेपछि के गर्ने भन्ने कुरा थाहा नै थिएन । अरु यात्रुहरुको पछि पछि गएँ र मेरो झोला लिएँ । अमेरिका जाने फ्लाइट भोलि पल्ट ११ बजे मात्र थियो । त्यसैले यतै कतै बस्ने ठाउँ होला कि भनेर खोज्न थालेँ । कहीँ पनि बस्ने ठाउँ देखिन । अनि एयरपोर्टमा काम गर्ने  एक जनालाई होटेल छ कि भनेर सोधेँ । उसले एयरपोर्ट भित्र–भित्र मलाई लगेर एउटा होटेलमा राखिदियो । कति पैसा भनेर सोध्ने आँट पनि आएन । त्यो एयरपोर्ट होटेल रहेछ र त्यहाँ गएर नरम बेडमा आनन्दले सुतियो । भोलिपल्ट बिहान पैसा तिर्न बेलामा १२५ डलर लाग्यो भनेर भन्यो । अनि मेरो त सातो पुत्लो नै उड्यो किन भने बल्ल बल्ल जोडेको त्यति धेरै पैसा एकै रातमा गयो ।
​
होटेल बाट गएर बल्ल तल्ल बोर्डिंग पास लिएर बैंकक बाट अमेरिका जाने जहाज चढियो । जहाज अमेरिकाको पश्चिमी किनारको सियाटलमा ओर्लियो । म पनि अरु यात्रुहरुसँग इमिग्रेसन तिर लागेँ । इमिग्रेसनबाट बाहिर आएर झोला लिने ठाउँमा गएर झोला लिएँ । त्यस पछि अरु मान्छेहरु जता–जता जान्छन् म पनि त्यतै त्यतै लागेँ । यसो गर्दा म त्यत्रो ठूलो एयरपोर्टमा हराएँ र सियाटल बाट डेनभर जाने टर्मिनल नै पत्ता लगाउन सकिन । पसिना काड्दै यता उता दौड धुप गरेर बल्ल तल्ल जहाजको काउन्टरमा पुगेँ । त्यहाँ पुगे पछि मैले टिकट देखाएँ ।  अनि त्यहाँ भएको एउटी महिलाले “तिम्रो  फ्लाइट त आधा घण्टा अगाडी नै उडिसक्यो” भनेर भनिन् । अनि त कान पनि तातो भयो । मैले अंग्रेजीमा नै ‘ह्वाट टु डु’ भनेँ । उनले मेरो टिकट लिएर एकछिनपछि बोर्डिंग पास दिइन्  र अर्को फ्लाइटको गेटसम्म नै पुर्‍याइ दिइन् । मलाई पक्कै पनि पैसा माग्छन जस्तो लागेको थियो तर मागेनन् । त्यसैले ढुक्क भयो । अनि डेनभरको लागि उडियो । 

सियाटलबाट त्यही बेलुकी ८ बजे तिर कोलोराडोको डेनभर एयरपोर्टमा जहाज उत्रियो । जहाजबाट झरेर नेब्रास्का जाने अर्को जहाजमा चढ्नु पर्ने  थियो। जहाज बाट ओर्ले पछि अरुसँगै म झोला लिने ठाउँ मा गएर झोला कुरेर बसेँ । सबैजनाले आ-आफ्नो लगेज लिएर गइसक्दा पनि मेरो झोला आएन । निकै बेर कुर्दा पनि झोला आएन । अनि म त्यो जहाजको काउन्टर खोज्दै खोज्दै त्यहाँ पुगेँ  र मेरो झोला आएन भनेँ । त्यो काउन्टरमा बसेको मान्छेले मेरो टिकट हेरेर भन्यो – “जहाज गइ सक्यो र तेरो झोला पनि नेब्रास्का गइ सक्यो । ४५ मिनट भयो गएको। ” 

अनि त म रुन मात्र सकिनँ । बोल्न पनि आएन । खास भएको के रहेछ भने सियाटलमा मैले चेक इन गरेको लगेज सोझै अन्तिम गन्तब्यस्थल सम्म जान्छ र त्यहीं गएर झोला लिनु पर्छ भन्ने कुरा मलाई थाहा थिएन । यस्तो कुरा कसैले मलाई भनेको थिएन । त्यो कुरा थाहा नभएर मैले डेनभर एयरपोर्टमा झोला पर्खिंदा पर्खिंदै जहाज छुटेको रहेछ । 

अनि त्यो डेनभर एयरपोर्टको काउन्टरमा  भएको मान्छेलाई ह्वाट टु डु भनेर भनेँ । त्यो काउन्टरमा बसेको मान्छेले मेरो टिकट लिएर भित्र गयो र एक छिन पछि फर्क्यो । मलाई एउटा सानो कागजको टुक्रा दियो र ‘उ त्यो गेट बाट बाहिर एउटा निलो गाडी आउँछ, त्यसैमा चढेर जानु र भोली बिहान ९ बजे यहिँ आउनु र जहाज चढ्नु’ भनेर भन्यो । त्यो कागजको टुक्रा मुठीमा समातेर म गेटको बाहिर पुगेँ ।  तीन मिनट जतिमा गाडी आयो र म यसैमा चढेँ । गाडीले मलाई लगेर होटेलको काउन्टरमा पुर्‍याइदियाे । होटेलको काउन्टरमा मैले त्यही कागजको टुक्रा दिएँ । त्यो कागजमा के लेखेको छ भनेर मैले हेर्दै हेरिनँ । 

होटेलले एउटा कोठामा लगेर मलाई राख्यो । बैंककको होटेलमा १२५ डलर तिरेर तर्सेको हुनाले मेरो कान फेरि तातियो । “यहाँ पनि पैसा तिर्नु पर्ने भयो” भनेर रात भरि निन्द्रा नै लागेन । भोलिपल्ट बिहान होटेलको काउन्टरमा गएर साँचो बुझाएर पैसा कति लाग्छ भनेर सोधेँ ।  उसले पैसा लाग्दैन, एयरलाइन्सले तिर्छ भन्यो । अनि बल्ल राहतको सास फेरियो । एयरपोर्ट पुगेर नेब्रास्का जाने जहाजको बोर्डिंग पास लिन गएँ । मेरै गल्तीले जहाज छुटाएको भएता पनि त्यहाँ पैसा मागेन । अनि जहाज चढेर नेब्रास्का पुगियो ।

उति बेलाको अमेरिकामा जस्तो आजभोलि त्यहाँ छैन । आजभोलि त कसैले हवाईजहाज छुटायो भने अर्को टिकट किन्नु पर्ने हुन्छ र बाटो हराएको मान्छे भनेर सीतिमिति दया गर्दैनन् । अनि  होटेल पनि फ्रीमा उपलब्ध गराउँन्नन् । 

नेब्रास्का एयरपोर्टमा पुगेर अघिल्लो दिन पुगेको झोला लिइयो । त्यहाँको काउन्टरमा बसेकी महिलालाई त्यहाँको युनिभर्सिटीमा पढ्न आएको कुरा भनेँ । अनि ‘हाउ टु गाे टु युनिभर्सिटी’ भनेर सोधेँ । उनले कलेजमा फोन गरिन् र एकजना मान्छे लिन आउँछ भनिन् ।  केही समयमा एक जना मान्छे आएर मलाई युनिभर्सिटीमा पुर्‍यायाे । सोझै एड्मिसन अफिसमा लग्यो ।  एक घण्टा भित्रमा के–के हो कागजपत्र भरेर छात्राबासको कोठामा लग्यो र कोठा खोलेर मलाई त्यहाँ राख्यो । त्यसपछि तुरुन्तै त्यही खाटमा पल्टेर १२ घण्टा सम्म सुतियो ।  जिन्दगीमा आनन्दसँग मस्तले सुतेको दिनहरु मध्य त्यो पनि एउटा सम्झनु पर्ने दिन थियो । लौ काठमाडौंदेखि नेब्रास्का अमेरिकासम्मको यात्रा कहानी यत्ति नै हो ।

– महाविर पुनकाे फेसबुकबाट ।